Eerste echte werkweek!

Lieve volgers,

Maandag 11 juli
Een regenachtige dag hier in Tamale. Ik had niet verwacht dat wanneer het regende de gehele stad zou stoppen met werken. Nadat ik Nicolas had gebeld om te gaan werken had hij mij volledig uitgelachen. Hij zei: "het regent he", waarop ik antwoordde "dus?", en toen vertelde hij: "niemand gaat werken met dit weer". Ik ben vervolgens naar het vrijwilligershuis gegaan waar alle vrijwilligers waren heen gekomen. Ik baalde enorm..niet werken omdat het regent! Heel Tamale lag stil tot 13:00, de regen stopte en het was binnen 10 minuten weer een mensenmassa op straat. De vrijwilligers hadden besloten om naar de stad te gaan, aangezien de projecten al rond dit tijdstip waren afgelopen (we werken hier alleen de ochtenden). Op het punt van vertrek naar de stad stond Nicolas voor mijn neus, het is droog zei hij. Ik blij natuurlijk, want zag het niet zitten om de hele middag in de stad rond te hangen. We zijn samen op de scooter 4 kinderen gaan bezoeken (2 hiervan kende ik al), hij heeft zich vooral gefocust op de weg zodat ik zo snel mogelijk alleen kan. De nieuwe kinderen waren weer zo heftig. De eerste jongen die ik vond was ongeveer 8 jaar oud (ouders weten vaak niet hoe oud hun kinderen precies zijn). Het huisje lag tussen de andere krotten en ik vond hem in een donkere kamer. De kamer was volledig afgesloten en er was geen licht, het stonk er ook enorm. Ik heb kennis gemaakt met Adam en zijn moeder. De moeder vroeg of ik vaak wou langskomen zodat ik haar kan helpen om hem in zijn rolstoel (voor zover ik het een rolstoel kan noemen) te tillen. De moeder vertelde ook dat ze niet kan werken, omdat ze voor hem moet zorgen. Nicolas vertelde mij dat ze de moeder betalen om het kind te houden. 
De volgende jongen Mohammed was ongeveer 6 jaar oud. Hij woont bij zijn oma, omdat zijn ouders hem niet willen. Hij lag op de grond met gaten in zijn kleding. Ik probeerde hem te laten lopen en het lukte met 2 handen vast! Op dat moment dacht ik: als Mohammed in Nederland geboren was dan kon hij nu lopen met een looprekje voor kinderen zoals dat gebeurd bij mijn stage. 
De andere 2 kinderen had ik al eerder ontmoet dus die heb ik alleen nog even gedag gezegd. 
Eind van de middag ben ik nog even de stad in gegaan voor wat boodschapjes. Als diner kreeg ik bankoe (soort deegbal van mais met hete soep). Het opeten hiervan was nog een hele strijd (het was niet lekker en super spicy!). Na het avondeten heb ik nog buiten gezeten met mijn familieleden, ik merk dat ik steeds meer begin te wennen. De avonden zijn soms nog lastig doordat je dan toch echt even alleen bent in je kamer. Mijn draai vinden hoe ik alles hier moet aanpakken in huis gaat steeds beter! 1 ding wat ik nog lastig vindt is dat mijn jongere broertje van 12 en mijn zusje van 16 alles doen in huis, van schoonmaken tot koken en alles rondom huis.

Dinsdag 12 juli
Vandaag heb ik Jaina (andere vrijwilliger) meegenomen naar de kinderen. Nicolas ging vandaag niet mee, omdat hij ander werk te doen had. Hallik, een jongen met een mentale en fysieke handicap hebben we mee naar buiten genomen in een rolstoel. Hij vond het geweldig om even frisse lucht te krijgen! Het meisje waar we daarna heen gingen heb ik geholpen met staan. Ik ga deze tijd gebruiken om met haar te oefenen met het opstaan. Toen ik het huis uitliep sprak een jongen mij aan (Mohammed), hij zei mij dat hij het geweldig vond om te zien dat iemand zich met het meisje bezig houdt. De ouders van het meisje hebben haar namelijk verlaten. Na een kort gesprek met Mohammed vroeg hij of ik zou willen helpen op de school in die straat, ik ben een kijkje gaan nemen met hem en heb hem gezegd dat ik daar ook graag wil helpen! Het was heel fijn om zo'n lieve jongen te ontmoeten, hij straalde helemaal wanneer wij hem vertelde dat we ook op de school wilde helpen. Het laatste kindje wat we bezochten was Adam, hij is heel erg gehandicapt en ligt alleen maar op de grond. Hij maakt continue erge spastische bewegingen, dus we zijn naar de stad gegaan om een matras te kopen. Zijn moeder had gevraagd of wij dat wilde doen. We kwamen terug met het matras en ze wist niet hoe ze ons kon bedanken, fijn om zo iets voor een ander te doen. In de stad hebben we ook nog schoentjes voor andere kindjes gekocht.
Na een ochtend hard werken en fietsen door Tamale was ik gebroken, de middag heb ik doorgebracht in het vrijwilligershuis en ik heb een rondje gelopen in de buurt waar je altijd kinderen kan blij maken met een ballon. Dinsdagavond is vrijwilligersavond dus we hebben heerlijk patat gegeten met ze allen in het vrijwilligershuis. 

Woensdag 13 juli
Nieuwe dag, nieuwe kansen! Ik ben elke ochtend 04:30 wakker door alle moskeeën die gebeden omroepen. Vandaag ging ik weer op pad met Jaina. We zijn begonnen met Hallik, we hebben hem meegenomen in zijn rolstoel. We hebben hem rondgereden over de stenen en heuveltjes hier, men ik voel me hier continue vies terwijl ik die ochtend net had "gedoucht". Hierna hebben we Vaisan bezocht, we hebben haar nieuwe schoentjes gegeven en geholpen met leren staan.
We hadden Mohammed gezegd te helpen met de school, dus daar gingen we dan. Mohammed was nergens te bekennen, maar de leraressen nodigde ons uit. We hebben wat les gegeven bij de oudere klas zoals Engels en klok kijken. Bij de jongere klas hebben we ballonen uitgedeeld. Het is een kleine school met 2 lokalen, er is eigenlijk helemaal niks behalve de kinderen en een lerares. Na een uurtje kwam toch Mohammed aan, hij vertelde mij dat hij de directeur is. We hebben wat met hem geklets en daaruit bleek dat ze veel spulletjes nodig hebben, dus die zijn we die middag gaan kopen. Mohammed en ik hebben contacten uitgewisseld, dus wanneer ik tijd over heb ga ik hem helpen! Jaina en ik zijn daarna nog naar 6 kinderen gefietst, we hebben hier luiers, drinkbekers en speelgoed uitgedeeld. Verder hebben we de kindjes aandacht gegeven. Als laatste ontmoette we een vrouw van rond de 40. Ze kan niet lopen en is zeer zwaarlijvig, ze zit de gehele dag in haar hut en ziet geen daglicht meer. Ze heeft geen rolstoel en niemand kan haar optillen. De betonnen grond waar ze op ligt helpt ook niet mee en daarbij is die grond continue nat in dit seizoen. Jaina en ik hebben daarom een matras voor haar gekocht die ik volgende week ga langs brengen. 
Na 6 uur zonder pauze was ik gesloopt (heel erg zadelpijn..).. ik had 3 uur gefietst en het is hier niet bepaald vlak, daarbij ook nog dat het 33+ graden is. Ik merkte dat ik op was, dus ik ga maandag en dinsdag waarschijnlijk werken bij een ander project met wat minder fietsen. Dat project is dan op één plek. De kindjes bezoeken thuis is geweldig, maar Tamale is zo groot dat ik soms wel 45 minuten onderweg ben. Het is natuurlijk wel een hele belevenis dat fietsen met alle kindjes die zwaaien en de jongens die je continue ten huwelijk vragen haha. Ik was vandaag ook nog bij één gezin, er was een jongetje van 2,5 jaar oud die nog nooit een blanke had gezien. Het moment dat die me zag begon die keihard te huilen en weg te rennen, arme knul! Het was ook wel heel grappig..we merken vaker dat sommige kinderen bang voor ons zijn, maar de meeste zijn super enthousiast en klampen zich aan je vast. :) 

Die middag even rondgelopen door de straten hier en met een meisje mee geweest naar de kapper voor vlechtjes.

Eenmaal bij me gastgezin aangekomen aten we weer wat Ghanees. Dit keer was het tizet, ook weer een soort plakkerig deeg in een spicy soep. Ik heb geprobeerd veel te eten, maar wanneer ik vol was leek het of ik niks op had (beschamend). Gelukkig had de rest van het gezin nog honger dus voelde ik me niet heel erg opgelaten. Ik krijg de hele tijd eten voor 6 personen...

Donderdag 14 juli
Alweer een regenachtige dag in Tamale. De projecten gingen niet door, want de gehele stad lag plat. Ik ben met de yellowyellow (tjoektjoek) naar één meisje gegaan om wat met haar te oefenen. Het schooltje wat ik had gevonden heb ik laten zien aan de andere vrijwilligers. We hebben wat spullen gegeven zoals schriften, pennen en speelgoed. Mohammed was meer dan dankbaar en we hebben wat groepsfoto's gemaakt! De terugweg reden we langs een school waar het super druk was, er waren wel 300 mensen. We vroegen wat er aan de hand was, omdat er veel politie aanwezig was. De mensen vertelde ons dat de president van Ghana zou arriveren. Wanneer we het plein opliepen werden we meteen geroepen, omdat we wit waren mochten we op de eerste rij zitten met de beste plaatsen. De intocht was super leuk, de president kwam binnen met veel politie en bewaking om zich heen. Na de toespraak van de president werd er nog volop gedanst op het plein. Oja, alle jongens wouden graag met ons op de foto, ik sta denk op 1001 mobielen. 
Die dag eindigde ik weer bij mijn gastgezin. Ik had een stuk stof gekocht op de markt en had deze naar een naaister gebracht, ze zou een op maat gemaakte jurk maken voor 50 cedi (ongeveer 10 euro). Ik zat die avond bij me gezin en toevallig kwam er een vriendin van een zus van een vriendin langs (in ieder geval ver familie) die mij uit nodigde voor een moslimwedding!! Wow wat een geluk!! Elke vrijwilliger hoopt dat die tijdens zijn verblijf zoiets mag meemaken :) 
Aangezien het een moslimwedding is moest ik een jurk tot me knie of langer. Ik heb al mijn jurkjes geshowd, maar alles was tekort. Ik vertelde van mijn stof en de naaister en toen begon het. Ik had mijn stof daar nooit mogen brengen, want het hoort normaal 15 cedi (3 euro) te zijn. Dus ik op me fietst geracet naar de naaister en gelukkig ze was nog niet begonnen..ik heb mijn stof teruggevraagd en mijn gastgezin heeft het toen naar een andere mevrouw gebracht. Ze waren erg boos dat ik was opgelicht. 
Die avond at ik heerlijke rijst met vis!! Hmmm! Als toetje ook nog watermeloen, wat een feestmaaltijd. 

Vrijdag 15 juli
Jaina is naar huis, dus Kim een andere vrijwilligster ging vandaag met me mee op stap. Nicolas haalde ons op de motor op en omdat we totaal geen zin hadden om te fietsen werd dat met ze drieën op de motor (ja alles kan hier in Ghana!). We bezochten Juna een jongen van 16, door zijn beperking mag/kan die niet naar school dus hebben we hem engelse bijles gegeven. Hierna zijn we langs Morfis gegaan, we hebben hem sokken gebracht voor in zijn schoenen. Het laatste jongetje die we bezochten was Abdul en we hebben wat gevoetbald. 
Eind van de ochtend ben ik nog even langs Mohammed gegaan, ik heb les gegeven op de school en wat kinderen uit de klas gehaald voor extra aandacht. Mohammed is zo dankbaar en hij zegt continue hoe blij die is met mijn hulp op zijn kleine schooltje! 
Deze middag hadden we nog een activiteit van de introductie dagen. We zijn naar de compounds geweest (kleine hutjes), hier hebben we een rondleiding gehad en zelf fufu (soort aardappelpuree) gemaakt. Nu lig ik weer heerlijk in me zwetende bed in mijn muggen/sprinkhanen en spinnenkamer. Wat ga ik al het luxe weer waarderen als ik in Nederland ben! 

Buikloop is nog niet gestopt..bedankt voor de tips, maar het hoort bij Ghana denk ik :(
De kindjes hier zijn allemaal erg schattig, maar ook vermoeiend..je moet elke seconde van de dag zwaaien en lachen..

Liefs,
Marjolein