Eerste ontmoetig gastgezin en project

Lieve allemaal, 

Donderdag 7 juli
Nicolas (begeleider project) kwam een half uur te laat (yes!). We hebben samen geklets en ben heel blij met hem! Hij kan super goed engels en is heel erg lief. Hij vertelde over de kinderen die mentale en fysieke problemen hebben, ik zal elke dag op huisbezoek gaan om de kinderen fysiotherapie te geven. Nicolas was erg blij met mij en vertelde dat straks veel gezinnen mij willen hebben voor therapie. Mijn project wordt dus erg druk en ik heb zoveel gezinnen dat ik de hele dag zou kunnen werken. Er is hier één fysiotherapeut die 1 keer in het half jaar komt, dus je snapt wel hoe fijn hij het vindt dat ik er nu ben. Ik ben erg blij met mijn project, want ik hoor van andere vrijwilligers dat hun project soms saai is of dat er niet echt iets te doen is. Het is super fijn dat ik echt het gevoel heb dat mijn project zinvol is. 

Hierna was het tijd voor het gastgezin..men wat was dat spannend!! Ik werd in de taxi gezet met mijn koffer en backpack en oja mijn fiets mocht er ook bij. Eenmaal bij me gezin aangekomen was alleen mijn vader (George) en mijn zus (26 jaar, Mariam), broertje (10 jaar denk ik?) en zusje (16 jaar). Ze waren erg welkom en brachten me naar me kamer. Ik heb een eigen kamer met een bed en een ventilator, het is wat klein maar prima voor mij! Ik heb even kennisgemaakt en ze spreken heel goed engels wat fijn is. Hierna ben ik terug gegaan naar het vrijwilligershuis om even bij te komen van alle indrukken met de andere vrijwilligers. Ik merkte meteen dat iedereen het erg spannend vond en we moeten allemaal erg wennen in de gezinnen. Ik heb naar mijn mening erg geluk, van andere hoor ik dat ze in gezinnen zitten met boerka's en veel gezinnen kunnen geen engels. Ondanks dat ik het allemaal heel spannend vindt is mijn gezin erg goed! Met nog 2 vrijwilligers ben ik de stad in gegaan en heb ik wat inkopen gedaan. De stad vindt ik altijd maar erg heet en druk, daarom probeer ik er niet te lang te zijn. 

Vanaf dat moment begon het echte avontuur. Helemaal alleen bij mijn gastgezin. Ik werd op de bank gezet met mijn spaghetti (erg spicy)! Ik heb geen idee wanneer hun aten, maar ik at alleen. Ik heb buiten mijn tanden gepoetst en ben om 20:00 uur mijn bed in gegaan. Die avond had ik even een dipje, ik voelde me erg alleen en kon alleen maar huilen. De nacht was heet en ik hoorde van alles. 

Vrijdag 8 juli
Vanmorgen kreeg ik een witte droge boterham met thee, dit krijg ik elke ochtend. Verder heb ik gedoucht in een soort hok met een emmer en mijn kleren gewassen. Kleren wassen was een hele belevenis, dit gebeurd in een emmer en je moet de kleren goed tegen elkaar scheuren (ik werd uitgelachen, want ik deed het te zacht). Het zusje van 16 en het broertje van 10 hielpen mij (gelukkig!). Het is heel anders hier in Tamale nu ik meer op mijzelf ben, ik wordt continue geroepen door kinderen. Ze roepen salaminga (blanke)!! Oudere jongens spreken me vaak aan en vragen me nummer en ze willen allemaal mee naar Nederland.

Mijn eerste project ochtend. Ik werd rondgereden op de motor, ik zat achterop bij Nicolas. In het begin vond ik het best spannend, een grote motor zonder helm en we reden best hard (sorry mam!). Het is super druk op de weg dus probeer met Nicolas op te letten. We zijn vanochtend langs 4 kinderen gegaan. De gehandicapte kinderen wonen in verschillende huisjes of hutjes. Ze worden nooit bezocht door vrijwilligers dus Nicolas is heel erg blij met mij. De kinderen die ik heb gezien waren shockerend, ze lagen op de stenen en niemand helpt ze. Ouders zijn soms naar de stad of maken eten. 1 meisje die ik bezocht lag op de straat, zij is afgestoten door haar ouders en woont nu bij mensen in de beurt. Ze krijgt weinig aandacht en soms geven ze haar wat eten. Ik ga proberen deze 3 weken zoveel mogelijk kinderen aandacht en tijd te geven. 1 jongen vroeg mij of ik hem engels wil leren, hij kan niet lopen en kan dus niet naar school. Nicolas en dus ook mijn tolk vertelde dit. Ik hoop dat ik hem een paar woorden kan leren. Een andere jongen waar ik langs zou gaan is bang voor blanke mensen en gooit stenen als die ze ziet, ik was wat zenuwachtig maar het viel mee. Hij gooide niks en uiteindelijk hebben we nog naast elkaar gezeten. Ik heb dus 4 kinderen leren kennen deze ochtend waarbij ik vaak weer even moest slikken, wat een vreselijke dingen zie ik hier!

Teruggekomen in de Lodge zijn we gaan lunchen met de vrijwilligers, we kletsen over onze projecten. Ik merkte dat veel projecten teveel vrijwilligers hadden. Ze hadden eigenlijk niks te doen, ze stonden met 4 begeleiders op 6 kinderen in bijvoorbeeld een creche. Ik vertelde hem over mijn project en over dat ik veel werk te doen hebt. De kinderen waar ik mee ga werken zijn minder populair en zij hebben het juist WEL hard nodig. Sommige vrijwilligers hebben gezegd mij te willen helpen, dus misschien gaan ze switchen van project. Ik kan de vrijwilligers dan uitleggen wat ze kunnen doen. 

Zometeen ga ik richting Mole national park voor dit weekend (ik slaap daar dus ook) en hopelijk spot ik nog eens een olifant. 

Liefs,
Marjolein